Како вели Груевски, човекот кој стана дури и мртва буква на секоја можна хартија, на секое ливче, суво, овенато, свиснато, паднато, изгазено: “Ќе поднесам оставка пред органите на партијата, а еден ден СДСМ ќе се кае за ова што го прави, а народот ќе си ја врати државата”.
Да, секако, СДСМ горко ќе се кае за тагата што ни ја нанесува, за тој терор, таа духовна и секаков вид немаштија што ќе биде предизвикана од тресокот на вратата, тогаш кога ќе замине Груевски од неговата партија.
Тогаш, кога тој ќе си отиде без да се сврти, ќе заплачат горко сите споменици натискани, прегрнати, заклештени едни со други за век и веков на Плоштадот во Скопје.
Ех, тогаш, токму тогаш, Заев и сите негови луѓе ќе свиснат, но нема да останат сами, ќе повикаат натажено да им се придружи маса на луѓе, две, три, десет маси, затоа што луѓе после нелуѓе мора да има.
Од нив ќе се издвојат најталентираните црногорски нарикачи, кои само еден српски филм може епски да ги прикаже. Ќе се изнаредат во тој политички погребален круг сите генерации, облечени во црна одора и уште погламјосани марами.
Од најмалото, најситното, штотуку замомено, до најстарата, со ситен и треперлив чекор, но таа е и најволшебната со глас, кој ечи, рика, татни, покренува вулкани и излева реки.
Ќе се кае, секако дека ќе се кае СДСМ тогаш кога Груевски ќе даде оставка.
Од жал ќе се срушат барокните згради, ќе го затрупаат Вардар, ќе го прелеат, ќе натежне и покоси се пред себе.
Ќе се искорнат сами дрвјата, оние кои останаа, ако воопшто ги има, ќе зачекорат силно, бестрашно кон Заев и неговите луѓе, кон оној народ, кон Шарените, кон сите оние кои дадоа и најмал придонес да го снема Груевски, тогаш кога плачеа за Тамара, за Мартин Нешковски, за своите најмили, за државава.
Ќе се саморазнесе Мерцедесот, ќе се обесат сите банкарски сметки кои му припаѓаат, знајни и незнајни, ќе си вперат пиштол сите фирми, станови под лажни имиња, но нема да можат доволно да го исплачат. И за тоа ќе се кае СДСМ и сиот оној народ, кому уште никој не му кажал дека допрва ќе се открива како се е ограбено од претходната власт.
Тогаш кога Груевски ќе си оди од партијата, од болка ќе попука земјата, ќе се распарчи на два, па потоа на пет дела, на крај цела ќе се изрони, како песок, ќе се раскали и разводени, додека не стане жива кал, за да го пречека како што редот, за да го дочека, за да го зграпчи и да не го пушти.
Нека не се грижи никој, земјата понекогаш знае и сама да се снајде, тогаш кога патот сам и се отвора, а уште подобро, кога некој и помогнал претходно во тоа.
Груевски самиот си ја отвори и ја пополни таа дупка со своето присуство, треба сега некој само да ја потапка и да напише: Сега е предоцна да се покаеш, Груевски.