На 10 декември 1948 година во Париз, Генералното собрание на ОН ја усвои Универзалната декларација за човекови права, со што овој ден се одбележува како Меѓународен ден на човековите права.
Декларацијата е создадена во периодот по Втората светска војна и означува прво глобално изразување на основни права на сите луѓе.
Таа се состои од 30 члена кои се вклучени во подоцнежни меѓународни договори, регионални инструменти за човекови права, национални устави и закони, а во неа се вградени Универзалната декларација за човекови права, Меѓународниот пакт за економски, социјални и културни права и Меѓународниот пакт за граѓански и политички права и неговите два факултативни протоколи.
Во 1966 година донесени се два детални пакта од Генералното собрание, кои ја комплетираат Меѓународната повелба за човекови права во 1976 година, со што Повелбата станува меѓународен закон, а денот на донесувањето на Декларацијата се воспоставува како ден со кој ќе се одбележуваат човековите права на глобално ниво затоа што, како што промулгира Декларацијата, „Сите луѓе се раѓаат слободни и еднакви по достоинство и права.“
Фундаменталните постулати врз кои се заснова Универзалната декларација за човековите права укажуваат на фактот дека слободите и правата се дадени за сите, секаде во светот, во секое време и место.
Во Декларацијата се истакнува меѓудругото дека секој има право на правата и слободите објавени во неа, без разлика на расата, бојата на кожата, полот, јазикот, религијата, политичкото или друг вид на убедување, националното или социјалното потекло, имотот, раѓањето или друго.
Секој има право на живот, слобода и сигурност на личноста и сите луѓе се исти пред законот и имаат право на еднаква законска заштита. Сите имаат право на еднаква заштита од секаков вид дискриминација што ја повредува оваа декларација и од секакво поттикнување таков вид дискриминација.
Секој кој е обвинет за казниво дејствување има право да важи за невин сè додека неговата вина не биде докажана во јавна постапка во согласност со законот, при што ги добива сите гаранции нужни за неговата одбрана.
Никој не смее да биде казнет за дејство или потфат кои во времето на неговото изведување не претставувале казниви дела според националното и меѓународното право. Исто така, не смее да биде изречена потешка казна од онаа што се заканува во моментот на изведување на казнивото дело.