Некаков перформанс во име на слободите на сексуалната определба, дело на некаков уметник, во некој музеј во оваа светска, блескава метропола, ги повредил чувствата христијански, без да се има осет и познавање на границите.
Се работи за делото “Акефално чудовиште”, на Рон Ејти, во Музејот на современа уметност, од кое се згрози мнозинството на овој чесен, страдалнички народ, кој, како што вели блажениот Отец Пимен “мислите дека мнозинството треба се да трпи, да ви простува и дозволува”.
Сосема се согласувам со пресветлиот Пимен, кој им порачува “гордејте се бре луѓе по парадите ако сакате, верувајте си дека има на што да сте горди, ама малку осет имајте”.
Не, оваа настрана и изродничка каста нема никаков осет, а во неа, о, мили боже прости ми, но и јас спаѓам, затоа што секогаш кога тоа мнозинство што не трпи оди десно, јас гледам лево да тргнам, со трчање без здив, се само да не ни се сретнат патиштата, да не проструи воздухот, да не се познаваме е најдобро.
Ние проклетијата ја наведнуваме покорно сите главата, додека не паднеме сосема пред колената на мнозинството, нека не измачуваат и гонат, нека не презираат и линчуваат, нека им ги благословува Пимен коментарите на неговите следбеници, нека ги чува и негува, нека живее со нив, додека не дојде време за вечните времиња и ловишта, кога доаѓа времето за мирно последно затворање на очите, за да не се гледаме никогаш повеќе.
Којзнае колку ужива згрозениот Пимен во сопствениот револт и аплаузот кој го собира од христијанските чеда кои пред него говорат за: северната педерлана, господи помилуј, Јуди, пу, пу, срамота, они не се свесни колку се болни, еее, Отец Пимен, веке како малку да фали инквизицијата, ова е план за уништување на христијанските вредности и на белата раса и не е од сега, господ нека им е напомош, ако воопшто го побараат, ќотек воспитен за нив, сатанисти сите во пеколот се, да ти се згади од човечкиот род заради нив, ЛГБТ- деца на ѓаволот, ова не е Слобода, ова е сериозна умствена болест.
Ви велам, се е тоа така како што е веќе напишано и забележано, затоа што оваа инквизаторска приказна трае со векови, сега веќе никој не се ни сеќава на почетокот, но сигурни сме барем засега дека нема изгледи за крај. И се додека е тоа така, горди сме и одвај чекаме да се видиме на Парадата на гордоста овој 29 јуни, сите ние, најсреќните изроди што не сме дел, ниту пак некогаш ќе бидеме, од совршените божји чеда.