Зоран Иванов
Дојде Кошта, Претседателот на Европскиот Совет, дојде, им го фрли врелиот костен на Мицкоски и Сиљановска и си замина.
И баш им е гајле и на Антонио Кошта и на Урсула фон дер Лајен и на цела ЕУ за гордоста на двоецот Мицкоски – Сиљановска.
Уште помалку им е гајле што македонските политичари со најодговорни функции се однесуваат нај неодговорно за својата држава и за нејзините граѓани.
И што блокадата на Македонија и на нејзините граѓани не доаѓа од ЕУ туку од своите највисоки функционери.
И баш им е гајле на сите во ЕУ што не` блокираат нашите највисоки функционери што самите ние сме си ги одбрале и што самите ние сме си ги избрале.
И баш ич не им е гајле што веќе цела една година, од ланскиот мај наваму, не ЕУ туку дека нашите од овде, не` блефираат и не` мафтосуваат со гачките дека ако се случеле уставните, Бугарија ќе поставувала дополнителни услови на патот на македонските ЕУ интеграции.
Но, еве, дури и таа претпоставка за бугарски уцени да е валидна, на Македониоја, дури и во едни такви претпоставени околности, и` стојат на располагање две мошне функционални алатки.
Да ги замрзне преговорите, првата, па и да ги напушти, втората.
Отсега, од своите фотелји, без да истрчаат на врелиот преговарачки ЕУ терен каде што треба да се испорачуваат реформски резултати, ниту Мицкоски, ниту Сиљановска можат да знаат, освен ако не гатаат на гравчиња, дека Бугарија ќе не блокирала и тоа на теми кои немаат врска со интеграциските агенди. На теми кои не се теми на пристапниот ЕУ процес и кои воопшто не се теми на ЕУ ниту пак се теми за ЕУ.
Оттука, Кошта во Скопје ич уво не го заболе за гордоста на нашиот премиер и за гордоста на нашата претседателка.
Не го заболе затоа што Кошта добро знае дека и Мицкоски и Сиљановска уште подобро знаат дека не се бугарските уцени главната пречка за почеток на македонските ЕУ преговори, за отворање на првите преговарачки поглавја.
Туку дека се тоа состојбите овдешни. Состојби на целосно нефункционална држава. Згора држава и граѓани со состојба и економски, и социјално, нај бедна во Европа.
Тоа се главните факти што ги знаеме ние овде ама ги знаат и тие таму во ЕУ. Состојби за кои ЕУ, преку преговорите со нас, сака да се вложи и да проба бар малку од малку да ни ги смени.
Да проба да и` дозволиме да ни ја потспастри државата која ние, нели самите без ЕУ, си ја спаструваме цели три децении. Цели три декади време во кое ептен си ја спастривме. Време во кое ни израснаа ама и ни киднаа и ни кидаат триесет генерации.
И сега, и во ова време, исто.
За една година од предизборните ветувања и Мицкоски и Сиљановска остварија нула.
Судството ни стана 2% , корупцијата ни остана 100%, институциите ни се допартизираа.
Ништо не функционира ако не е со налог од горе. Ништо. Ништо не се менува и без ЕУ нтеграциите, ништо и не ќе може да се смени.
Ништо.
Ќе си останеме држава со најбогата партија во Европа и држава со најсиромашни граѓани во Европа.
А нели реформи, нели антикорупција, нели … Од тоа сето, ќе остане само „ќе“. Ќе останат само многу „ќе“.
Па сега, Бугарија не` блокирала, ЕУ не не` сакала или некој нов Цацко како Кошта ни е виновен за нашите состојби.
А човекот дојде да си ја заврши својата бирократската бриселска задача.
Дојде на гордите, онака без пардон и без дипломатски лигавења, да им го фрли врелиот ЕУ костен.
Да им ги тресне в лице нивните ЕУ обврски.
И си замина без поздрав па, па сега боли.
Е боли.