На почетокот на оваа година, на големо изненадување на луѓето беше откриено дека некои луѓе немаат внатрешен монолог, а тие пак се изненадиле кога дознале други луѓе имаат.
Сите живееме само во нашите глави и прилично е чудно да се знае дека другите луѓе мислат поинаку од нас.
Голем дел од луѓето си претпоставуваат дека сите останати имаат внатрешен монолог, а самата помисла дека некои луѓе немаат монолог раскажан од капетанот Пикард е доволно чудно, без да се земе предвид дека тие не слушаат ништо.
Набргу откако сите страни открија дека постои друга група мислители, луѓето почнаа да си објаснуваат меѓусебно каков е нивниот метод на размислување и како другиот е едноставно чуден. Во една тема на Редит, корисникот Вадермаулкило објави: „Денес и реков на мајка ми дека немам внатрешен монолог и таа ме зјапаше како да имам три глави. Дали има една заедничка? Тие признаа дека мислеле дека се работи за измислен концепт направен како наративен уред во ТВ-шоуто Декстер (за изненадувачки расплакан психопат).
Какво е чувството да немаш монолог
Откако луѓето го обележаа кутрото момче на Редит за неиграчки лик, неколку луѓе застанаа во негова одбрана и опишаа како е всушност да немаш внатрешен монолог.
„Значи, ако вашиот шеф ве замоли да направите нешто точно во моментот кога планиравте да заминете од работа, не помислувате „Боже, каков замаратор“, додека гласно велите „Добро шефе, нем проблем“? праша еден корисник.
„Не. Никогаш не сум го искусил тоа“, одговори Вадермаулкило. „Ако од мене се бара да направам нешто што не сакам да го правам, јас само се фрустрирам. Но, не ми се случило да размислувам во себе“.
Други потврдија дека нивното искуство е слично, но имаше и такви за кои сето ова звучи прилично комплицирано.
„И јас немам внатрешен монолог. Секогаш кога морам да комуницирам надвор од мојата глава со зборови, морам да го „преведам“ она што го мислам. Тоа одзема време и напори. Од таа причина претпочитам писмена комуникација, бидејќи можете да си даде повеќе време отколку кога би биле принудени да дадете брз усен одговор“, вели лице од Редит.
Какво е чувството да се има монолог
„Мислите се зборови“, напиша еден Редит корисник. „Не можам да замислам дека мислата нема јазична конструкција. Сите мои мисли се обоени од физичките делови на различни емоции, но сите се зборови. Можам да замислам дека сум физички лут за момент без вербално да го мислам (моето срце би прескокнувало, рамената би ми се треселе, мускулите би ми биле стегнати итн.) но не можам да замислам дека некоја моја физичка емоција да нема јазична позадина, односно внатрешен монолог.
Многу луѓе се согласија дека чувството на лутина оди рака под рака со внатрешен монолог и доста пцовки, и не можеа да замислат само да чувствуваат физички одговор на емоција без постојан прилив на мисли како зборови за да ја артикулираат на самите себе. Меревоут истакна дека вака се случуваат фројдовските лапсуси, кога не планирате да кажете нешто гласно, туку го мислите и „го губите филтерот“ на вашиот внатрешен монолог.
Што вели науката?
Една мала студија во 2011 година направила обид да добие подобра слика за тоа како размислуваат луѓето. Дале пејџери на случаен избор на студенти. Кога звучникот ќе се исклучел, тие забележувале што се случувало во нивните глави неколку моменти пред исклучувањето. Истражувањето траело неколку недели, за да ги навикнат и потоа да добијат точна слика за тоа што се случува во нивните умови.
„Субјектите се доживуваа себеси како внатрешно разговараат со себе во 26 проценти од сите примероци“, напиша тимот во Psychology Today. „Но, имаше големи индивидуални разлики: некои субјекти никогаш не доживеале внатрешен говор; други испитаници доживеале внатрешен говор во дури 75 проценти од нивните примероци. Просечниот процент кај субјектите бил 20 проценти.
Некои луѓе си зборуваат самите со себе, некои никогаш, некои повремено“.
Подготвил: Марта Пешевска
Извор: iflscience