Во спомен-собата на Браќата Миладиновци во Градската библиотека во Скопје на 19 декември се одржа промоција на поетската книга „Крстна коска“ (ПНВ Публикации, 2019) на Наташа Сарџоска, поет, писател, есеист, антрополог, полиглот, преведувач и перформер. Ова е нејзина петта стихозбирка, а трета по ред во потесен избор за престижната награда за најдобра поетска книга „Браќа Миладиновци“ на Струшките вечери на поезјата. За книгата говореше Владимир Мартиновски, модератор на настанот беше Братислав Ташковски, а стихови читаше актерката Софија Насевска.
„Сакав да напишам книга за поразот, книга за болката, болката на таткото, на ќерката, на прогонетиот, на бездомниот, на жената што губи дете, на осамениот човек, на болните луѓе препуштени на немилоста на лошиот здравствен систем; и сакав таа болка да ја пренесам преку телесноста, преку крс(т)ната коска во којашто се вкрстени сите нерви, каде што се раѓа животот, во тоа невидливо невралгично жариште на нашиот р’бетен столб. И затоа ја вметнав буквата Т (во таа лексичка низа првиот збор што го учиме на буквата Т е татко), во облик на крст, како симбол за ограниченоста и конечноста на човечкото тело. Сакав да напишам книга за прогромот на Евреите, кој е внедрен во секој од нас, преку човечката коба да се вперува злото секогаш некаде другаде, освен во себе, книга за Shoah којашто сѐ уште трае во сите нас, во нашиот свет, во застојот на цивилизацијата, во прекинот на творештво и производство, во онтолошкиот понор во секој од нас, раскрстен во немилосрдноста на потрошувачките општества во коишто сите сме ние само број, повикани по број, изложени на поморот на обесчовечувањето. Конечно, сакав да напишам книга за органските болки што тлеат физички во нашите тела и тоа да го доловам преку метафората на човечките органи. Оттаму, книгата е поделена на два циклуса sacrum и plexus. Беи Дао вели дека пишувањето поезија е засадување семе во жива рана; Октавио Паз, пак, вели дека поезијата е воскреснување на присуства: а Јосиф Бродски вели јас немам принципи, јас имам нерви. Имено, јас сакав да напишам книга токму со нерви, сакав да видам кои присуства ќе излезат од тој процес и што ќе изникне од живата рана на нашите тела“, вели авторката Наташа Сарџоска.
Авторката, освен оваа, ги објавила и книгите поезија „Сина соба“, „Кожа“, „Тој ме повлече со невидлив конец“, „Жива вода“ во Македонија и „Pelle“ во Италија и САД, бројни раскази, есеи и преводи на врвни светски автори. Нејзините песни се преведени и објавени на повеќе од петнаесет светски јазици и објавени во поетски антологии во Израел, Колумбија, Словачка, Италија и Германија. Ја има добиено наградата од Министeрството за надворешни работи на Италија за најдобар есеј во 2002 година и за најдобар превод од италијански јазик во 2003. Изведувала поезија на реномирани светски поетски фестивали заедно со музичари, сликари и танчери и настапила на сцените на Арапско-хебрејскиот театар Јафа во Тел Авив, Академијата за уметности во Берлин, Музејот Револтела во Трст, Дуждовата Палата во Џенова, Националната галерија на Братислава, КЦ Стар Град во Белград, МКИЦ во Софија како и во многу други градови на Балканот.