„Војниците на контролниот пункт ни ги прегледаа пасошите, а потоа ни мавтаа. Бевме внатре во просторот на зградата што се користеше како седиште на отпорот против руската инвазија.
Бодликава жица, мини и држачи за митралези ја обиколуваат зградата. Тешко вооружени војници беа насекаде – лицето што требаше да го сретнам е обележан човек.
Кремљ би сакал да го види Володимир Зеленски мртов и неговата влада да биде заменета со марионетски режим инсталиран од Москва. Но, во текот на 50-те дена од оваа војна, украинскиот отпор го запрепасти светот.
Ја поминавме нашата опрема низ два комплети детектори за метал и бевме внесени внатре. Имаше низа долги ходници, со вреќи со песок наредени на секои неколку метри. Во купот беше оставена мала дупка низ која можеше да се вклопи врвот на автоматска пушка.
Еден помошник на претседателот нè одведе до вратата со месингана плоча со натпис на неа „Соба за состојби“, на украински. Внатре, собата изгледа модерно, со огромни плазма екрани што ги покриваат ѕидовите и модерни канцелариски столчиња на тркала со спортски потпирачи за грб.
Но, имаше проблем. Интервјуирањето со луѓе кои седат на столчиња со тркала може да биде незгодно.
Затоа побаравме од помошникот на претседателот столчиња без тркала. „Хм“, вели тој, „ќе погледнам“.
Ја напушти „Собата за состојби“ и се врати со две прилично старомодни столчиња, цело кафеаво дрво со дезенирани седишта. „Тоа ќе го направи трикот“, велам јас. Но, можев да го видам навивањето на усните на шефот на кабинетот на претседателот.
„Не, тоа нема да го стори“, рече тој. „Столот изгледа премногу старомодно во оваа просторија со модерни компјутери и плазма екрани. Се обидуваме да проектираме модерна слика овде“. А со тоа се произведени уште две столчиња со модерен изглед – без тркала.
Дискусијата околу столовите ми нагласи толку многу за модерната Украина. Од крајот на Студената војна, енергичната, млада популација гледа на Запад за своите влијанија. Евтините летови на Рајанер до Западна Европа отворија можности. Оваа администрација сакаше да знаеме дека тие се неформални, различни, подготвени да разговараат.
Потоа слушнав неколку чекори. Во просторијата влегле двајца војници, а зад нив бил претседателот.
Додека се поздравуваме, помошник му подаде телефон. На него имаше СМС порака од Франција. „Дали е Емануел? го праша помошникот? „Да“, дојде одговорот.
„Имаме врска и тој постојано ми се јавува“, ми вели претседателот. „Дали ти пречи ако брзо му се јавам?
„Апсолутно не“, велам, изненаден што ме праша дали треба да го повика претседателот на Франција веднаш.
Но, тоа е дел од мерката на Володимир Зеленски, приврзаност и шарм што доаѓаат толку природно.
Сепак, имаше моменти во текот на следниот час кога можев да кажам дека е лут и вознемирен: кога се присети дека го посетил градот Буча, околу 25 километри (16 милји) северо-западно од центарот на Киев, кој руските сили го окупирале неколку недели. Откако се извлекле, во близина на црква била откриена масовна гробница, а на улицата лежеле тела.
Го прашав дали верува дека Владимир Путин е воен злосторник. Неговиот одговор беше дека секој поврзан со руската војска и нивните цивилни господари се воени злосторници.
„Со оглед на сè што се случи, дали би можеле да седнете на преговарачка маса со овие луѓе и да разговарате за мир? Прашав.
„Прозорецот на можности се повлекува“, одговори тој, посочувајќи на злосторствата во Буча и Бородјанка како главен двигател на таа мисла.
Г-дин Зеленски, се разбира, е поранешен комичар и актер. Но, во текот на часот кога бев со него, видов човек психички исцрпен и во длабока болка поради третманот на својот народ. Човек кој е споредуван со Черчил и кој многумина ќе го паметат по неговото лидерство низ мрачните денови на војната.