Африм Гаши, Претседател на Собранието на Републиока Северна Макеедонија:
„Во име на Собранието на Република Македонија, посакувајќи ви топло добредојде, ми претставува особена чест, но и голема одговорност да ви се обратам на овој настан организиран по повод 30-годишнината од геноцидот во Сребреница.
Овој собир не е формален чин, туку неопходен морален, човечки и демократски чин, со кој оддаваме почит и никогаш не забораваме на оваа длабока рана на човештвото. Во оваа сала треба да
посведочиме дека сеќавањето само по себе е чин на правдата.
Дури и триесет години подоцна, чувствуваме дека крвта сѐ уште не се исушила, солзите не престанале, а болката не исчезнала. Ова е трагедија која ни го запира здивот и нѐ замолчува. Да се зборува за Сребреница воопшто не е лесно. Секој збор, секоја порака, секоја фраза што ќе ја изговорам е попразна и послаба, но и недоволна за да ја опише длабочината на
болката што беше доживеана од 9-11 јули 1995 година во Босна. Повеќе од 8.000 неправедно згаснати животи не се само тажна историја на Сребреница, туку колективна траума и силен повик за правда и размислување.
На оваа годишнина, пред сѐ, сакам да се потсетиме и да им оддадеме почит на жртвите кои на непростлив начин ги загубија своите животи. Тие засекогаш ќе останат во нашата меморија и во совеста на човештвото. Нивниот спомен е темелот врз кој треба да ја изградиме нашата морална одговорност. Кога ја посетуваме гробницата во Поточари,
чувствуваме дека секој камен таму нѐ укорува што животот на некој беше угаснат немилосрдно – само затоа што неговата етничка и верска припадност се најде на „погрешно место“ и во „погрешно време“.
Мртвата тишина на Поточари е крик на човечката совест и вресок што ја повикува светската јавност да сфати колку малку рамнодушност му е потребна на Луцифер за да претвори еден „мал инцидент“ во геноцид. И, за жал, Сребреница не е последна. Друга Сребреница, дури и со многу поголеми размери, денес се случува во Газа каде што еден народ е изложен на физичко истребување и умира не само од куршуми и гранати, туку и од недостаток на храна. Очигледно, Сребреница не беше доволна за Луцифер, и изгледа, нема да биде доволна ни Газа. Ние не смееме да бидеме рамнодушни кон геноцидот, говорот на омраза, историскиот
релативизам и заканите за мирот. Сите имаме морална и политичка обврска да не дозволиме минатото да биде замолчено, фалсификувано и, не дај Боже, заборавено. Геноцидот не е прашање што му припаѓа само на еден народ, ниту е сопственост на минатото. Тој е порака за сегашноста и иднината.
Затоа, нашата задача не е само да се сеќаваме, туку и да размислиме, да зборуваме и да извлечеме поука. И, еве нѐ повторно овде, три децении по Сребреница, да се запрашаме: дали направивме доволно за да изградиме Балкан каде што правдата и мирот триумфираат над негирањето и омразата? Дали воспитуваме генерации што учат за Сребреница не само како мрачно поглавје, туку и како животна лекција за иднината? Дали изградивме дијалог и мостови на разбирање или ги охрабривме наративите што поттикнуваат омраза и поделби? Дали успеавме да излеземе над нашите тесни идентитетски припадности и да се најдеме во заедничката припадност кон Божјите созданија, создадени со љубов и повикани на одговорност? Овие прашања бараат не само искрени одговори, туку и конкретни дела. Ако сите ние без разлика на нашиот етнички и верски идентитет, како и на нашата општествена позиција, бидеме повнимателни и попосветени кон човечкиот живот и достоинство, убеден сум дека никогаш немаше да ни се случи Сребреница. Колективната рамнодушност кон другиот, нашата ароганција што нѐ тера да мислиме дека
„тоа не се случува во мојот двор“ и нашата небрежност, мислејќи дека секогаш имаме поважни работи од грижата за човекот, токму тие се оружјето и храната на Луцифер и луциферизмот, кои ги претвораат тие маани во човечки трагедии.
На 11 јули 1995 година, не беа убиени само повеќе од 8.000 Бошњаци во Сребреница, беше убиено и човештвото и човечноста.
Затоа, додека со почит им се поклонуваме на жртвите од Сребреница, ве охрабрувам сите да се ангажираме за тоа минатото никогаш да не се повтори. Да го претвориме сеќавањето не само во изградба на споменици, туку и во создавање на поправедни, посензитивни и
похумани општества. Бидејќи, како што вели познатата изрека: „Оној што ја заборава историјата, осуден е
повторно да ја живее.“ Нека Господ им се смилува на жртвите од Сребреница!
Слава и молитва за нивните души!“