Томислав МарковиќФормалниот претседател на Србија, Александар Вучиќ, ги соблече ракавиците и се врати на изворната радикалштина. Масовното незадоволство на граѓаните не стивнува од ноември минатата година, дури ни мрзливите летни месеци не го намалија севкупниот бес против криминалниот напредњачки режим; рејтингот на Српската напредна партија опаѓа, создадена е атмосфера што јасно му порачува на Вучиќ дека е бивш. Што и да презел против побунетите студенти и граѓани, не само што не вродило со плод, туку само дополнително го засилило севкупниот отпор. Едноставно, на Вучиќ и напредњачките разбојници им истече рокот на траење – предолго ги трпевме, им дојде време да слезат од политичката сцена и да завршат таму каде што им е местото – во ќелии, на долги затворски казни.
Вучиќ и неговите напредни скакулци не се воздржуваа од насилништво ни порано, но последниве денови радикално ја зголемија дозата на насилство, обидувајќи се да предизвикаат граѓански судири, а можеби и војна. Таквиот развој на настаните е сосема логичен – радикалите не знаат за никакви други методи на политичко дејствување освен насилство; силеџиството е нивната суштина уште од нивното создавање на почетокот на деведесеттите години од минатиот век.
Вучиќевите фаланги
Сликите на брутално, разголено насилство ги преплавија медиумите и социјалните мрежи. Напредњачките фаланги шпартаат низ Србија и напаѓаат демонстранти – во Бачки Петровец, Бачка Паланка, Врбас, Нови Сад, Белград… Маскирани, набилдани, тетовирани момци, најчесто со покриени лица, вооружени со ножеви, железни шипки, дрвени палки со зашилен метален врв, камења, пиротехнички средства, замрзнати шишиња вода и замрзнати јајца, како и разни други тапи предмети за кршење глави – се постројуваат таму каде што ќе им каже газдата и ги напаѓаат мирните демонстранти.
Вучиќевите фаланги се собираат во просториите на СНС, па оттаму испукуваат опасна пиротехника кон колоните побунети граѓани. Се постројуваат и на улица, стратешки распоредени во близина на протестите, па оттаму ги засипуваат граѓаните – меѓу кои има многу жени и малолетни деца – со топовски удари, шишиња, камења, француски клучеви, разни метални предмети. Ги бркаат демонстрантите по улиците и ги претепуваат.
Батинашките фаланги нападнаа луѓе кои организираа изложба за протестите во Бачки Петровец. Стотина напредњачки насилници ги бојадисуваа фасадите на зградите во Нови Сад во српското тробојно знаме и ги тепаа станарите кои се бунеа против нагрдувањето на нивните станбени згради. Во Врбас ги засипаа демонстрантите со однапред подготвени проектили, главно замрзнати шишиња и слично, што претходно ги подготвиле и чувале во ладилник паркиран во близина на партиските простории. Во Нови Сад ги гаѓаа демонстрантите со забранети пиротехнички средства и ги напаѓаа во повеќе наврати. И така редум.
Напредњачките СА трупи
Личната војска на Вучиќ, составена од таканаречени „лојалисти“, всушност е талогот на српското општество, башибозук што со децении се собира околу Српската радикална партија. Таквите во деведесеттите стануваа доброволци во паравоени формации и одеа во Хрватска и Босна да колат и ограбуваат, а денес физички го напаѓаат сопствениот народ. Сè уште не почнале да користат снајпери, како нивните претходници, но еден извади пиштол и пукаше пред партиските простории во Нови Сад.
Вучиќевите хулигански фаланги се составени од криминалци од секакви видови – нарко-дилери, насилници, убијци кои ја одлежале казната, лихвари, наводни навивачи, силеџии, сомнителни типови кои нашле засолниште во владејачката партија, значи – во природно опкружување. На социјалните мрежи граѓаните препознаа многумина од нив, најчесто лица од подземјето и криминалното милје. Освен нив, понекогаш се присутни и партиски функционери, што на прв поглед изгледа бизарно, но всушност е логично. Напредњачките кадри по својата вокација се батинаши, шљам, а на функции во јавната управа и на партиски позиции се нашле токму поради своите социопатски особини.
Вучиќ ја создаде својата верзија на СА трупите, Штурмабтајлунг – јуришни дивизии. Како што изворните СА фаланги по улиците на германските градови ги тепаа противниците на нацистите, а понекогаш и ги убиваа, така денешните наследници на Штурмабтајлунг по улиците на српските градови ги бркаат и тепаат противниците на напредњаците. Како што би се рекло – Вучиќ се врати на фабричките радикалски поставки и ги следи примерите од својата злосторничка младост. Никогаш не треба да се заборави дека тој беше висок функционер на злосторничката Српска радикална партија, аѓутант на Шешељ, дека ги обиколуваше српските позиции за време на опсадата на Сараево, дека се закануваше дека ќе убие сто муслимани за еден Србин, дека учествуваше во прогонството и иселувањето на Хрватите од Србија, како и во присвојувањето на нивниот имот.
Полицијата како послуга на криминалците
Додека напредњачките јуришни дивизии дивеат и ги повредуваат побунетите граѓани, полицијата и жандармеријата сето тоа го набљудуваат мирно. Не само што не преземаат ништо за да ги заштитат нападнатите од криминалците, туку и самите трпат насилство од напредњачката паравојска. Во Врбас можевме да видиме бизарни сцени – Вучиќевите јуришници ги гаѓаат полицајците и жандармите со разни проектили, а овие мирно ги поднесуваат ударите, иако се во полна опрема за растерување демонстрации, иако се должни да се одбранат и себеси и другите.
Полицијата всушност тесно соработува со партиската паравојска, ги штити кога овие ќе се соберат во просториите на партијата – жандармите го опколуваат тој простор за да спречат демонстрантите да се приближат. Додека фалангистите ги тепаат граѓаните, полицијата се прави луда, а потоа ги апси оние што биле нападнати и претепани, а насилниците ги остава на мир, не им паѓа на ум да ги гонат насилниците и силеџиите. Вучиќевиот Штурмабтајлунг е над законот, помоќен од полицијата, партиските криминалци се под специјална заштита на таканаречените сили на редот. Всушност, во Србија полиција повеќе и не постои – тоа е некоја униформирана, вооружена група што не ги штити законите, редот, поредокот, животите и имотот на граѓаните, туку исклучиво функционира како партиска полиција, бранејќи ја разбојничката дружина што ги узурпирала власта и државата.
Ова е толку бизарно што бара објаснување за предучилишна возраст. Во секоја заедница има социопатски поединци, потенцијални убијци, крадци и разбојници. Затоа заедницата се организира, собира пари и вработува една група луѓе за да ги брани сите останати од таквите манијаци. Таа група се вика – полиција. Меѓутоа, во Србија таа група што ја плаќаат граѓаните воопшто не ги штити граѓаните, не ја врши својата работа, туку работи за криминалците, а притоа, поголемиот дел од полицајците тоа го прават бесплатно. Ете, дотука стигнавме по два века обиди да создадеме држава. Така е тоа, можеби држава сепак не е за секого.
Децении зло и изопаченост
Бандата што започна четири војни во деведесеттите, што хараше по соседството, направи безброј воени злосторства, уништи сè до што се докопа, загорчи животи на милиони луѓе и на тоа си ја изгради кариерата – сега би сакала нешто слично да покрене на домашен терен. Бидејќи војна повеќе не може да се извезува надвор од границите на Србија, радикалите од сите бои сакаат малку да го уништат сопствениот народ, бидејќи сите други веќе ги уништија, а и моментално им се недостапни. Јавноста делува малку затекнато, што исто така е бизарно. Воените хушкачки и воените злосторници форсираат почнување граѓанска војна – па тоа е логично, самиот збор кажува, нема место за запрепастеност.
Сиот ужас што овие денови ја притиска Србија е последица на несовладаното минато, на лагите, злото, себеизмамите, немоќта да се соочиме со сопственото злосторство, да излеземе од маѓепсаниот круг на злото и изопаченоста во кој западнавме по Осмата седница. Речиси четири децении одгледуваме и гоиме воени злосторници, профитери, хушкачки, се гушиме во националистичка лудост, им дозволуваме на најлошиот шљам и криминалците да ни седат на врат.
Веќе со децении мнозинството од населението гласа за разни радикали, напредњаци, народњаци и други деривати на нечовечката, крвожедна идеологија. Таа разбојничка банда, која со децении ги окупира сите српски институции, ни го уби премиерот Зоран Ѓинѓиќ, кој се обиде нешто да промени, и нè врати во мрак по краткиот период на надеж. Таканаречените демократски сили го релативизираа минатото, одбиваа соочување со злосторствата, коегзистираа, правеа декларации за помирување со социјалистите, сите нè правеа будали.
Последици од заборавените гревови
На воените профитери никогаш не им беше одземен ограбениот имот, политичките злосторници не беа лустрирани, законот за лустрација никогаш не беше применет, а СПС и СРС не беа забранети – благодарение на Коштуница, човекот што го одржа континуитетот со времето и режимот на Милошевиќ. Сето ова се само последици од тие одамна, за мнозинството заборавени гревови.
Огромното мнозинство се прави лудо, го негира геноцидот во Сребреница, никогаш не слушнало дека Сараево било под опсада, нема поим дека половина од косовските Албанци биле протерани од Косово, не знае за ладилниците, нема врска за масовните гробници, баш не им е гајле за конц-логорите, запалените села, урнатите градови, за годините масовни убиства и уништување на нашите први соседи.
И сега, сето тоа туркање на злото под тепих, пазарење со злосторниците, толерирање на најлошиот полусвет – дојде за наплата. Сега крв тече по српските, а не повеќе по хрватските, босанските и косовските градови. Војната се враќа дома. Ја враќаат истите злосторници, бидејќи останале неказнети, бидејќи за своите злосторства биле наградени од ова распаднато општество.
Текстот е сопственост на Tacno.net