Хрватска е светски хит. Попладнево во Москва ќе игра против Франција во финалето на планетарниот фудбалски шампионат. Но, тоа не е единствена причина за вниманието што „коцкестите“ го привлекуваат како магнет. Фокусот врз себе го сврте и нејзиниот капитен меѓутоа не поради своите изданија во копачки туку поради стар документарец во продукција на Павле Баленовиќ. Во кадрите на неговата екранизација за волците на Велебит влегува, тогаш, петгодишниот Лука Модриќ како козар со стап во рака. Една година подоцна ниту самиот не беше свесен дека ќе мора да замине од своето село пред пламените јазли на Татковинската војна. И самиот честопати, особено во летниот период, престојуваше кај дедо му чие име носи додека родителите Стипе и Радојка работеа во локалниот конфекциски погон.
„Колку само беше весело дете, ситно, темпераментно, снаодливо, послушно. Уште тогаш можеше да се насети дека ќе биде нешто од него“, вели роднина на Модриќи.

Неколку стотици метри над куќата во која живееше неговиот дедо се велебитски пасишта што беа собиралиште за стадата овци и на жителите од околните села. Тоа како да беше правило за периодот на летни горештини. Неподносливите температури, камениот предел и околниот крш се причина за шега на своја сметка на мештаните во селото дека во такви услови може да преживеат само Модриќи, волците и поскоците.
Лука во тоа време воопшто не се разликуваше од своите врсници. Работата како чувар на кози му наложуваше прескоци од камен на камен, рефлексни реакции, брзина, кондиција, издржливост. Оние што го знаат велат дека во таквата слика се вклопувал како пеперутка која е во потрага по зелени површини на велебитското сивило.
„Не треба да чуди брзината со која трча Лука. Кога од мали нозе ќе почнете да прескокнувате камења, веројатно во еден момент ќе помислите дека можете да се носите и со најдобрите светски атлетичари. Од лично искуство знам како можете да трчате со часови и денови и да не запрете по престој во недопрена природа со стадо овци или кози. Зарем Модриќ не е најдобар пример за тоа. Во продолженијата од мечот против Англија, Лука трчаше како подобро одошто на почетокот на дуелот. Ете тоа направија гените на каменот“, објаснува Шиме, добар пријател на фамилијата Модриќи, во разговор за Јутарњи лист.
Документарецот на Павле Баленовиќ овие денови бележи неверојатни посети на јутјуб каналот. Снимен е пред 28 години и интерес за делото пројави и британски „Би-Би-Си“ со наслов „Wolfman – the dairy od Pavle Balenovic“ што раскажува емотивна приказна за човек и волк и враќање во природа на чопор волци. Документарецот и денеска важи за еден од најдобрите во светот што е прикажан на неверојатни 44.000 ТВ куќи.
„Сиве овие години не бев свесен дека во минатото сум го снимал Лука со татко му на стариот имот додека правев реконструкција на напад на волк за потребите на документарецот. Верувам дека ниту Стипе, ниту Лука не успеале да ја видат таа секвенца бидејќи, и покрај сите напори, лани не успеав да им јавам дека во филмот монтирав и снимки од 1990 година“, вели Баленовиќ кој ги опишува Модриќи како „пристојни и добри луѓе“ кои ги посетувал во секоја прилика кога одел да снима диви животни, природа и живот во планините.
Лука Модриќ, кој дел од детството го мина во предел опкружен со волци, мора да е горд на тој факт како и сите млади генерации кои во животот имале прилика за допир со, макар, дел од недопрените убави на Велебит. И Лика е горда исто така. Областа во близина на хрватскиот брег е наречена по волкот, името е извлечено од терминот liekos што на грчки значи волк.