Бранот демократизација во Источна Европа за време на доцните 80-ти и 90-ти ја зафати и поранешна Југославија, каде што политичките места беа отворени за грабање по смртта на Јосип Броз Тито.
Во 90-тите беа одржани првите плурални, демократски избори во републиките по што следеа референдумите за независност. Македонија се оддели мирно од републиките на Југославија во 1991. Последна територија која прогласи независност на Балканот беше Косово во 2008 година.
Сите земји по режимите на Милошевиќ и Туѓман започнаа со реформи за влез во Европската унија. Од поранешните компоненти на Југославија, Словенија влезе прва во Унијата во 2004 година, а истото го направи и Хрватска во 2013.
Она што недостасува во политичките практики во регионот се одговорни влади, контрола, владеење на правото и слобода на говор. Непотизмот, неефикасна администрација и корупцијата се вообичаени и ги блокираат демократските процеси. Јавните средства се под контрола на политичките елити, а нивното влијание се чувствува и во медиумите, судството и безбедносните служби, пишува „Отворена демократија“.
Во текстот под наслов „Демократија, 25 години по Југославија“, се вели култот на политички лидер со неограничена моќ е присутен во случајот со Никола Груевски во Македонија, Мило Џукановиќ во Црна Гора, Александар Вучиќ во Србија и други, а јавноста речиси и да не учествува во политички одлуки.
Државите зависат од странскиот капитал и заеми, а земјите не се подготвени да одговорат на економските и социјалните кризи поради лошото управување и широко-распространетата корупција.
– Македонија мирно се оддели од Југославија по што следеше вооружениот конфликт помеѓу Македонците и Албанците кој заврши со Охридскиот договор. Во 2006 година ВМРО-ДПМНЕ и Никола Груевски дојдоа на власт со ветување за економска стабилизација на земјата и реформи, но како и другите екс-Ју лидери, името на Груевски е замешано во матна приватизација на Македонска банка, финансиски тајни зделки и огромни градежни проекти во земјата, се вели во текстот.
Сепак авторот нотира дека демократските процеси се засенети од нелегалното прислушување на граѓаните, притисокот врз медиумите и новинарите-критичари на власта и злоупотреба на судството и државните тела против политичките противници.
Во заклучокот од текстот се вели степенот на демократија е различен во секоја од земјите, но она што е заедничко за речиси сите се корупцијата, непотизмот, непочитувањето на медиумите и владеењето на правото.
– Иако направени се некои реформи, очигледно е отсуството на граѓаните од државата. Демократијата не е разбрана ниту од политичарите, ниту од гласачкото тело, се вели во текстот објавен на „Отворена демократија“.